Niki Kits-Polman
‘Ik ben happy met mijn werk, mijn familie en met kleine buldog Mila’
‘Mijn camera is mijn handtas’
Voor Niki Polman voelt de camera als een verlengstuk van haarzelf. Het is heel erg eigen, zoiets als een vertrouwde handtas, die je altijd bij je hebt en waar alles inzit wat je nodig hebt. Waar Niki is, is haar camera.
Het plan was eigenlijk om binnenhuisarchitectuur te gaan studeren, maar eenmaal op de kunstacademie ontdekte ze de fotografie. Het was liefde op het eerste gezicht en dat is nooit meer overgegaan. Na het afronden van haar opleiding in 2006 werd ze meteen genomineerd voor de Jong Talent Award (Olive Art) en belandde ze in de kunstscene. Dat betekende veel exposities, maar het was geen vetpot en ze besloot om commercieel te gaan werken. ‘Ik ging langs de reclamebureaus met mijn portfolio met zelfgedrukte kleurenprints in een leren map, die ik speciaal had besteld in Londen,’ vertelt Niki. ‘Nu fotografeer ik uitsluitend voor bedrijven: portret-interieur-food-sfeer-fotografie. Ik werk voor bedrijven zoals Thales Nederland, ROC van Twente en Technoplanning.’
‘In mijn werk wil ik graag mijn eigen stempel drukken. De klant doet meestal suggesties en dan overleg je samen, maar ik wil het graag zelf creëren. Ik werk door heel Nederland, heb gemiddeld drie foto-shoots per week. Het loopt lekker, ik hoef eigenlijk geen acquisitie te doen. Als een opdracht niet goed voelt, doe ik hem niet, zo ver ben ik inmiddels. Ik ben een gelukkig mens met de dingen die ik doe.’
Dat is Niki van nature, ze staat positief in het leven. ‘Ik houd van mensen om me heen, festivals, lekker eten en sporten. Sinds een paar weken ben ik begonnen met mediteren. ’s Ochtends richt ik me op de plannen voor de dag en ’s avonds mediteer ik samen met mijn dochter Jimmi van acht. Zij is heel creatief en ik kan haar ook overal mee naar toe nemen. We zijn al op veel plekken geweest, maar ik zou het liefst ooit een jaar de wereld over willen reizen met mijn man Martijn en met Jimmi. De camera mee en dan met een eigen fotoboek terugkomen om anderen te laten reizen door mijn ogen, kijken en gevoel.”
‘Ik werk altijd aan mijn persoonlijke ontwikkeling, hoe ik mezelf nog beter kan maken. Ik heb vroeger topsport – softbal – gedaan en dat geeft een adrenalinekick. Die krijg ik ook van fotograferen. De discipline die ik aan de sport heb overgehouden, maakt dat ik heel gefocust ben. Ik wil altijd het beste, ben heel kritisch op mezelf. Daardoor ga ik bewust om met mijn vak.’
